Spokojne życie w Fjallbace przerywa znalezienie w Wąwozie Królewskim zmasakrowanego ciała młodej turystki z Niemiec. Jednak sprawa komplikuje się jeszcze bardziej gdy pod tym nim zostają znalezione dwa szkielety, które jak później się okazuje należą do dwóch, zaginionych przed dwudziestu laty kobiet. Patrik Hedström w raz z kolegami z komisariatu w Tanumshede musi rozwikłać tę tajemniczą zagadkę, która będzie miała wiele mrocznych sekretów, a śledztwo co rusz będzie wracało do rodziny Hultów…
“Kaznodzieja” to druga część kryminalnej sagi o Fjällbace. Podobnie jak w Księżniczce z lodu, również i tutaj wątek kryminalny jest przeplatany z wątkami obyczajowymi. Erika Falck oraz Patrik Hedström spodziewają się dziecka, a jej siostra Anna angażuje się w kolejną, toksyczną relację.
źródło opisu: własne
źródło okładki: https://czarnaowca.pl
Kto zabił Tanję Schmid? – Tanja Schmid, czyli dziewczyna, której ciało zostało znalezione w Wąwozie Królewskim, została zamordowana przez Jacoba. Swoje morderstwa usprawiedliwiał “boskim pełnomocnictwem”.
Do kogo należały dwa szkielety znalezione w Wąwozie Królewskim? – szkielety należały do 18 letniej Mony Thernblad oraz 19 letniej Siv Lantin zaginionych w 1979 roku. Zostały one zamordowane przez Johannesa, który będąc pod silnym wpływem swojego ojca Kaznodziei, uważał, że potrafi uzdrawiać ludzi. Wyjaśnienie śmierci dwóch kobiet znajduje się w czarnym notesie Johannesa, który ukrywał we własnym biurze Jacob, a odnalazł go Patrik.
Czy Johannes Hult popełnił samobójstwo? – nie, Johannes Hult został zamordowany przez swojego ojca Ephraima Hulta. Żeby jednak oczyścić się z zarzutów, upozorował samobójstwo syna, a jego znajomy lekarz potwierdził to w akcie zgonu. Do morderstwa doszło, gdy Johannes przyznał się ojcu, że to on zabił Siv oraz Monę. Wtedy Ephraim uderzył go z całych sił w twarz, a ten upadając, uderzył tyłem głowy o żniwiarkę. Sprawa została ujawniona dopiero dwadzieścia lat później, gdy przeprowadzono ekshumację ciała Johannesa. Bohaterowie powieści nigdy nie odkryją kto był mordercą Johannesa.
Kto porwał Melanie i co się z nią stało? – Melanie została porwana i uwięziona w bunkrze poza miastem przez Jacoba. Policja zbyt późno wpada na ten trop i nie udaje się uratować dziewczyny.
Kto pobił Johana? – pobił go Kennedy wraz z Lellem, którzy byli pomocnikami Jacoba. Szczególnie ten pierwszy był pod jego olbrzymim urokiem. Zrobili to ponieważ Kennedy uważał, że Johan doniósł na policję na Jacoba i przez to ten ma problemy. Sprawa wyszła na jaw ponieważ Lelle sam zadzwonił na policję i wyjaśnił co się wydarzyło.
Erika Falck – jest w ósmym miesiącu ciąży, przez co nie uczestniczy aktywnie w głównych wydarzeniach książki. Zmaga się nie tylko z problemami, które niesie za sobą zaawansowana ciąża, ale również z wizytami gości, którzy nie dają jej odpocząć. W jednym z ostatnich rozdziałów książki, Erika zaczyna rodzić.
Patrik Hedström – policjant, główny bohater powieści. To on zajmuje się wyjaśnieniem śmierci Tanji Schmid, zaginięcia Melani oraz zagadki dwóch szkieletów. Po godzinach pracy stara się wspierać swoją partnerkę Erikę.
Siv Lantin – to jej szkielet zostaje znaleziony w Wąwozie Królewskim. Zaginęła w noc świętojańską w 1979 roku. Miała wtedy 19 lat. Jedyny ślad, który po niej pozostał to jej rower znaleziony w rowie. W wieku siedemnastu lat zaszła w ciąże z niemieckim chłopakiem.
Mona Thernblad – to do niej należał drugi szkielet znaleziony w Wąwozie Królewskim. Zaginęła dwa tygodnie po Siv Lantin, miała wtedy 18 lat. Jedynym pozostawionym po niej śladem był sportowy but. Pomimo rozległych poszukiwań nigdy jej oraz Siv nie znaleziono.
Tanja Schmid – to jej ciało zostało znalezione w Wąwozie Królewskim. Sekcja zwłok wykazała, że przed śmiercią była więziona przez około tydzień. Była Niemką, podróżowała wraz z przyjaciółką Lise. Jej ukrytym celem podróży po Szwecji było odnalezienie rodziny. Tanja przez większość życia nie wiedziała kim jest jej matka, dopiero na dwa lata przed śmiercią, ojciec wyjawił jej prawdę, że jej biologiczną matką jest Siv Lantin.
Ephraim Hult – sławny Kaznodzieja oraz jeden z najbogatszych gospodarzy w okolicy. Ojciec Johannesa i Gabriela, jednak zawsze bliższe relacje łączyły go z tym pierwszym. Majątek zawdzięcza wdowie Dybling, która będąc pod jego urokiem osobistym, zapisała mu go w testamencie. Ephraima bawiła własna ogromna sława wśród wyznawców Wolnych Kościołów. Miał świadomość tego, że oszukuje swoich wiernych, często wykorzystując do tego własne dzieci.
Johannes Hult – był pod silnym urokiem swojego ojca Ephraima co spowodowało, że stał się bardzo religijny. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że ojciec wykorzystuje wiernych do własnych celów. Jego ciało z pętlą na szyi znalazł jego syn Robert. Dopiero ekshumacja ciała wykazała, że został zamordowany. To on więził, gwałcił, a następnie zabił Siv Lantin oraz Mone Thernblad.
Gabriel Hult – ojciec Lindy oraz Jacoba (dopiero badania genetyczne wykażą, że to nie on był ojcem Jacoba). Z całego serca nie znosił wszystkiego, co wiązało się uczuciami i nie miało nic wspólnego z logiką, przez co nie miał najlepszych relacji z ojcem oraz bratem. Po zaginięciu jednej z dziewczyn w 1979 roku, doniósł na swojego brata na policję, mówiąc, że widział ją w jego towarzystwie w dniu gdy zaginęła, Johannes zaprzeczył temu.
Solveig – matka Johana oraz Roberta. Od utraty męża Johannes żyje głównie wspomnieniami przez co zaniedbuje siebie. Jest impulsywna, trudna w kontaktach.
Johan – w raz ze swoim bratem Robertem są dobrze znani policji. W przeszłości dopuszczali się wielu drobnych przestępstw. Gdy zostaje pobity jego stan jest krytyczny, jednak operacja ratuje mu życie.
Robert – starszy o rok brat Johana. To on, gdy miał zaledwie kilka lat znalazł na strychu swojego martwego ojca z pętlą u szyi.
Jacob – W dzieciństwie chorował na białaczkę, przeszczep szpiku kostnego od Johannesa uratował mu życie. Dopiero badania DNA wykażą, że jego biologicznym ojcem był Johannes, a nie jak myślał przez całe życie Gabriel. Uważał, że on, Johannes i Ephraim posiadali dar od Boga, który powodował, że byli mu bliżsi niż inni ludzie. To on zabił Tanję Schmid oraz Melanie. Swoje działania usprawiedliwiał “boskim pełnomocnictwem”. Uniknął osądzenia ponieważ wykryto u niego nieoperacyjnego guza mózgu. Ostatnie miesiące życia spędzi w szpitalu psychiatrycznym.
Laine – żona Gabriela. Skrywa przed nim tajemnice, że w latach młodości miała romans z jego bratem Johannesem i owocem tej znajomości jest Jacob.
Linda – mieszka w raz ze swoim bratem Jacobem, który jest od niej o 15 lat starszy. Potajemnie spotyka się z Johanem. Początkowo wydaje się jej, że łączy go z nim tylko kwestie łóżkowe i ma pełną kontrolę nad nim, sytuacja jednak się zmienia w raz z wydarzeniami, które miały miejsce podczas ich spotkania w jej domu. To po nich, a także po pobiciu Johana zaczyna rozumieć, że jednak to coś więcej i tak naprawdę zależy jej na nim.
Marita – żona Jacoba, z którym ma dwójkę dzieci. Jest mu całkowicie podporządkowana i jest mu wstanie wszystko przebaczyć.
Anna – siostra Eriki, po rozwodzie z Lucasem postanawia zamieszkać w Sztokholmie. Wiążę się z Gustawem. Gdy wraca ze wspólnego urlopu zastaje całkowicie zdemolowane mieszkanie, podejrzewa, że zrobił to jej były mąż. W jednym z ostatnich rozdziałów książki dowiadujemy się, że po tym wydarzeniu, razem z dziećmi, postanowiła ponownie zamieszkać z Lucasem.
Akacja książki rozpoczyna się w momencie, gdy sześcioletni chłopiec odnajduje w Wąwozie Królewskim ciało młodej kobiety. Przybyła na miejsce policja odkrywa, że pod nim leżą dwa szkielety, przypuszczalnie należące do dwóch kobiet, które zaginęły 20 lat temu. Zło wróciło do Fjällbacki, a policjant Patrik Hedström musi poprowadzić śledztwo, aby dowiedzieć się kto jest sprawcą tych morderstw. Wszystkie tropy prowadzą do mocno skonfliktowanej wewnętrznie rodziny Hultów. Jednak brakuje twardych dowodów na to, że którykolwiek z jej członków miał jakiś związek z tą sprawą. Gdy policja otrzymuje zgłoszenie o zaginięciu kolejnej dziewczyny, atmosfera we Fjällbace robi się coraz bardziej nerwowa.
Jest to druga książka Camilli Läckberg z cyklu Saga o Fjällbace. W odróżnieniu od pierwszej części, wątek kryminalny podobał mi się w niej bardziej. Jest mu poświęcone więcej miejsca, niż wątkom obyczajowym, których jak to u tej autorki również nie brakuje. Wiążą się jednak one głównie z Eriką, która jest w ósmym miesiącu ciąży i musi walczyć nie tylko z ekstremalnymi upałami, które nawiedziły Zachodnie wybrzeże Szwecji, ale również z gośćmi, którzy ciągle chcą wykorzystać jej gościnność. Jednak lekkość tych wątków powoduje, że nie są one tak uciążliwe jak to miało miejsce w “Księżniczce z lodu“. Są one zabawne i sprawiają, że darzymy główną parę bohaterów większą sympatią.
Wszystko to powoduje, że wątek kryminalny powieści czyta się lepiej, pomimo tego, że jest on znacznie bardziej skomplikowany. Wszystko przez dość sporą liczbę bohaterów, w których na początku można się łatwo pogubić. Być może niektórym (w tym autorowi tej recenzji) będzie potrzebne rozrysowanie całego drzewa genealogicznego rodziny Hultów, aby nie pogubić się w fabule. Szczególnie, że rodzina ta skrywa wiele sekretów, a Läckberg ze szczegółami opisuje ich skomplikowane relacje.
Dość dobrze również zostali przedstawienie bohaterowie powieści. To z czym miałem problem w pierwszej części to całkowicie pozbawieni charyzmy policjanci. Tym razem zostali oni przedstawieni w interesujący sposób, ukazane są konflikty między nimi, to jak popełniają błędy czy reagują na niepowodzenia. Jednym słowem bohaterowie stali się bardziej ludzcy.
Jednak książka ta ma również swoje słabsze strony. Niestety ponownie jak to miało miejsce w poprzedniej części autorka stosuje dość moim zdaniem nietrafiony zabieg zatrzymania akcji w kulminacyjnym momencie. I tak np. gdy Patrik prowadzi ważną rozmowę telefoniczną, która otwiera nowe możliwości w śledztwie, czytelnik jej nie pozna od razu. Będzie musiało minąć wiele stron, zanim pozna tę konkretną sytuację. Być może i sama historia nie należy do zbyt skomplikowanych, a gdy czytelnik już dobrze pozna bohaterów to będzie sam wstanie odkryć główne tajemnice powieści. Jednak dla wielu osób może to być zaleta. Pamiętając o tym, że książki Läckberg posiadają dość mocną warstwę obyczajową i niekoniecznie trafiają wyłącznie do koneserów skomplikowanych, logicznych kryminałów.
Problemem dla mnie było również pojawienie się ponownie wątku siostry Eriki – Anny. Po wydarzeniach z pierwszej części, jest ona już po rozwodzie i udało jej się poznać nowego mężczyznę, Gustawa. Jednak również i ta znajomość nie wychodzi jej, co jest przyczyną konfliktu między siostrami. W mojej ocenie wątek ten jest całkowicie zbędny. Porusza on wyjątkowo trudne tematy jakim jest przemoc domowa, uzależnienie od oprawcy jakim niewątpliwie jest jej były mąż. Jednak jego skrótowość, to ile jest mu poświęcone miejsca (dosłownie kilka stron z 440) spłyca go i powoduje, że właściwie nie wiadomo w jakim celu został on umieszczony w książce. Być może kolejne części Sagi o Fjällbace rozwiną wątek Anny, jednak na razie nie pasuje do książki, która jakby nie patrzeć w swoim głównym założeniu ma być powieścią kryminalną.